In de aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen bloggen de kandidaten van GroenLinks Zoetermeer over zaken die zij belangrijk vinden in de stad. Deze keer is dat Claire Hostmann (plek 2) over de armoede in Zoetermeer.
Moe en voldaan plof ik naast mijn man op de bank. Het was een drukke zaterdag vandaag. Vanochtend hadden mijn meiden tennisles. En terwijl zij daarna op de ipad een spelletje speelden, kuste ik ze gedag om te gaan flyeren op de verkiezingsmarkt. Na de verkiezingsmarkt gingen we naar de verjaardag van mijn beste vriendin. Terwijl de kinderen Annemaria Koekoek speelden, heb ik heerlijk bijgekletst met vrienden. Voor veel mensen lijkt dit (op het flyeren in het Stadshart na misschien) een normale zaterdag. Maar voor een grote groep Zoetermeerders is zo'n dag letterlijk onbetaalbaar.
Vrijdag was ik met een aantal GroenLinksers bij de kledingbank MEVE! (Met elkaar, voor elkaar!). Ik ben diep onder de indruk van de verhalen die ik daar heb gehoord. Zo hoorde ik dat een alleenstaande moeder moet rondkomen van €40 per week aan leefgeld. Een tennisracket van €20 is voor haar niet op te brengen. Het lesgeld al helemaal niet. Verder vertelde de oprichter, Raimond Pouw, dat mensen die in armoede leven vaak niet meer naar feestjes gaan. Zij willen niet met lege handen aankomen, maar hebben ook geen geld om een cadeau te kopen. Er zijn zelfs Zoetermeerders die straatvrees ontwikkelen, omdat ze alleen nog thuis zitten. Bij MEVE! kunnen mensen voor één euro een cadeau kopen. Zo helpt MEVE! om mensen uit een sociaal isolement te krijgen.
Dit soort schrijnende verhalen zijn helaas geen uitzondering in Zoetermeer. In Zoetermeer leven ongeveer 6.000 huishoudens in armoede. Dat vind ik schandalig. De voorzieningen die er zijn weten deze gezinnen vaak niet te vinden. Een vrijwilliger van MEVE! vertelde over over een vriendin met schulden. Zij klopte bij de gemeente aan voor hulp, maar werd weggestuurd omdat haar situatie nog niet erg genoeg was. Ik vind het onbegrijpelijk dat de gemeente het eerst uit de hand liet lopen, voordat zij hulp boden. Dit moet toch anders kunnen.
Daarom wil ik mij vol inzetten om armoede uit Zoetermeer te krijgen. Door eerder in te grijpen bij schulden, bijvoorbeeld. En door voorzieningen ook toegankelijk te maken voor de werkende armen. Maar dan moeten we er natuurlijk ook voor zorgen dat mensen weten welke voorzieningen er voor ze zijn. Zonder dat ze zelf hoeven uit te zoeken aan welke voorwaarden ze moeten voldoen en bij welke organisatie ze moeten zijn. Dat kan door te kiezen voor één formulier per gezin. Als Zoetermeerders in het (digitaal) formulier hun gegevens invullen, wordt meteen duidelijk waar ze aanspraak op maken. En met één druk op de knop worden de juiste gegevens naar de juiste instantie gestuurd.
Ik ben er van overtuigd dat op die manier problemen kunnen worden voorkomen. Zodat de Zoetermeerse gezinnen die nu nog in armoede leven, in de toekomst net zo kunnen genieten van hun zaterdag als ik.